به گزارش دیوان اقتصاد از شبکه اطلاع‌رسانی روابط‌عمومی ایران (شارا)، عقاید «سیدنی هوک» فیلسوف تجربیِ قرن بیستم آمریکا که هر سال دو بار (به مناسبت زادروز و سالگرد فوت او) در رسانه ها مطرح می شوند تا از یاد نروند، در ژانویه 2005 با توجه به کاری که «آرمسترانگ ویلیامز» روزنامه‌نگار آمریکایی کرده بود رنگ و جلای ویژه داشت و توجه بیشتری به آن شده بود که سالها پیش خصوصیات یک روزنامه‌نگار حرفه ای را بیان کرده بود. ویلیامز به عنوان یک فرد، کاری مغایر قانون نکرده بود، ولی عمل وی در کِسوَت روزنامه‌نگار مغایر اصول این حرفه و مباین نظرات اجتماعی «هوک» و بسیاری از اصحاب حرفه روزنامه‌نگاری بوده است.

هوک که در ژانویه 1902 به دنیا آمده بود و 87 سال عُمر کرد درباره رسانه های حرفه ای (نَه اختصاصی ازجمله حزبی و دولتی و وابسته به یک سازمان عمومی)، روزنامه‌نگاری و روزنامه‌نگار تاکید بر استقلال کامل رسانه (جدا از دولت بودن) و بی طرف بودن روزنامه‌نگار دارد و خرید رسانه های حرفه ای توسط شرکت های غیر تخصصی و کمپانی های بزرگ (اصحاب منافع) را عملی خلاف رسالت این حرفه دانسته که اگر صورت گیرد؛ چنین رسانه ای از شمول تعاریف کلاسیک روزنامه‌نگاری حرفه ای خارج می شود و از آن پس نمی توان آن را رسانه همگانی (آیینه انعکاس زشتی و زیبایی های جامعه) نامید. وی روزنامه‌نگاران را از سازش با اصحاب منافع و قرار گرفتن در درون آنها برحذر داشته و گفته است که در این صورت، دیگر مستقل و بی طرف نخواهند بود و رسالت خود را از دست خواهند داد (همان کاری را که آرمسترانگ ویلیامز انجام داده و با دریافت 240 هزار دلار از دپارتمان آموزش و پرورش آمریکا، به معرفی یک برنامه این دپارتمان پرداخته و برای پیشبرد آن تبلیغ کرده بود).

به نظر هوک و سایر اصحاب حرفه روزنامه‌نگاری، روزنامه‌نگار (ژورنالیست) تا زمانی که به این حرفه اشتغال دارد حتی نباید مشغله و منافع دیگر ـ جز تدریس و تالیف داشته باشد (مثلا کارمند دولت باشد و یا در روزنامه های متعلق به دولت و موسسات عمومی کار کند) زیرا که رسانه های حرفه ای نه تنها باید اطلاع رسانی جامع و بی غرضانه کنند و سطح دانایی مردم را به موازات انتشار تحولات روز بالا ببرند بلکه زبان حال مردم، و وسیله منصفانه انتقال عقاید و نظریات و شناساندن بی غرضانه اصحاب اندیشه به جامعه ملی و جهانی باشند.

 رویدادهایِ بین مردمی (اصطلاحا: حوادث شهری) و اجتماعی شیپور نقاط ضعف جامعه هستند که به صدا در می آیند و اگر درست و ماهرانه توصیف و گزارش شوند برای مردم عبرت آموز و برای دولت زنگ خطر خواهند بود تا مسئله را دریابد و دست به حل معضل، اصلاح کار و پیشگیری بزند.