باجه هایی که نه سنگر که قتلگاه هستند

برای آن 21 کارمند بانکی که در کمتر از یک ماه جان باختند

باجه هایی که نه سنگر که قتلگاه هستند

"بیست و یک"، یک عدد است! عددی که با در نظر گرفتن نظم حاکم بر اعداد مرتب شده، یعنی بیست تا بعد از یک، یعنی نوزده تا بعد از دو، 18 تا بعد از سه ...

این روزها، در هجوم عددها و رقم ها، در میان اعداد کلانی که هر روز در بانک ها، روی کاغذی مکتوب می شوند، انتقال پیدا می کنند و سند می شوند، چگونه می توان عددی با یک یکان و دو دهگان را از همه ی ان صفرهای که با افتخار کنار هم صف کشیده اند، بزرگ تر نشان داد؟ پاسخ ساده است، زمانی که بیست و یک فقط بیست و یک نشانه باشد! نه بیست و یک نفر!
انجاست که دیگر زور اعداد به کلمه ها نمی رسد! چرا که بانک تنها ماشین نیست؛ تنها رقم نیست، ترکیبی از انسانها و ماشین هاست! ترکیبی از انسانها و اعداد است.
هر چند ،اشتباه نکنید،نه تنها اعداد که کلمه ها هم همان قدرت را دارند، در طول تاریخ نویسندگانی بوده اند، عاشق زیبایی! که توانستند هر زشتی را با انتخاب هوشمندانه ی کلمه ای زیبا، با توصیفی شاعرانه! در گلوی مخاطب بریزند! مثل زهری که با کمی شکر در آمیخته باشد!
برای مثال، می توانستم متن را اینطور اغاز کنم:
کارمندان بانک، قهرمانان بی ادعای این روزهای سخت هستند، قهرمانانی ، که نه با لباس خاکی و لکه های سبز تیره و سبز کم رنگ، نه با پوتین هایی- که خودش داستان ها دارد- از کوهها و سنگ لاخ ها و کویرهایی که قرار است در نوردند، با همان کت و شلوار اتو کشیده و مرتب، با همان کفش هایی که تمام مسیرهای دیگر زندگیشان را با انها رفته اند، به این جنگ می روند!
کارمندان بانک، قهرمانند! قهرمانانی که تنها سنگرشان باجه است و تنها سلاحشان لبخند! قهرمانان بی خستگی این روزها! قهرمان هایی که می دانند با در خانه نشستن انها، حجم کار بر سر همکارشان اوار می شود و راضی نمی شوند شیفتی بر سر کار حاضر شوند،قهرمانانی که همه ی عملیات هایشان در یک شب است! یکی در والفجر شهید نشده؛ دیگری در الزهرا! تنها جغرافیا تعیین کرده که انکه در قم بوده برود، انکه در فلان شهر بوده بماند!
اصلا همه چیز تقصیر همین جغرافیاست! که مرزهایش فقط برای انسانها قابل تشخیص است و ویروس ها به خط کشی هایش محل نمی دهند!
کارمندان بانک، قهرمانند! قهرمانانی که فرمانده یشان تنها سلاحش اینست که جنگ را نادیده بگیرد! به امید که جنگ هم او را نادیده بگیرد!
کارمندان بانک قهرمانند! باید قهرمان باشند! مثل دسته گلی که بر خاک عزیز می گذاری تا اخرین تصویری که با خود به خانه می بری تصویر گل قرمز پری پری باشد، نه تصور جنازه ای که زیر خاک پوسیده!
اما حقیقت نه ان گل زیبا، که همان جسمی است که با انچه در عکس های علمی می بینیم و وحشت می کنیم تفاوتی ندارد!
من می خواهم عصاره ی این حقیقت تلخ را بی هیچی شیرینی و اغواگری در گلوی شما بچکانم!
کارمندان بانک قهرمان نیستند، پدر یا مادر، پسر یا دختر و همسر کسی هستند که تنها به زنده ماندن یا نماندن عزیزش اهمیت می دهد نه به قهرمان بودن یا نبودنش!
کارمندان بانک اعدادی هستند، که از جایی به بعد کسی مسئول یکی بعد یک و دوتا بعد از یک شدنشان است.اغاز راهی لایتناهی،که اگر کسی که دنیای اعداد را اینچنین بی پایان کرده می دانست، که می توان با علمش چه چیزهایی را شمرد از هیچ فراتر نمی رفت.
کارمندان بانک، قربانی اند! قربانیانی که حتی قربانی شدنشان را انتخاب نکرده اند! کسانی که در جنگی ثبت نام نکرده اند!کسانی که برای کارشان قسم شرافت خورده اند، اما پا به پای پرستاران و پزشکان، بی قسم! جانشان را هم گذاشته اند! کارمندان بانک قربانی اند و باجه هایشان ، سنگر نیست بلکه قتلگاه است!
و قاتلشان!همه ی کسانی هستند، که با رفتن به بانک بی اینکه حتی دلیل قانع کننده ای داشته باشند به این جنایت جمعی دامن می زنند! تمام!
مریم سلطانی راد




ما را در شبکه های اجتماعی دنبال کنید.

کانال تلگرام دیوان اقتصاد صفحه اینستاگرام دیوان اقتصاد
.
.
.
.