به گزارش دیوان اقتصاد به نقل از ایبِنا، بانکداری الکترونیک نوعی از بانکداری گفته می شود که با استفاده از فناوری های پیشرفته نرم افزاری و سخت افزاری مبتنی بر شبکه و مخابرات برای تبادل منابع و اطلاعات مالی به صورت الکترونیکی است و نیازی به حضور فیزیکی مشتری در شعبه نیست.

مشتریان این نوع بانکداری برای دریافت خدماتی از جمله پرداخت پول، جا به جایی و انتقال پول، مانده گیری و سایر خدمات مشابه به جای حضور در شعبه از فضای الکترونیکی استفاده می کنند.

بانکداری الکترونیک از سال ۱۹۹۱ با همه گیر شدن اینترنت در دنیا و در ایران نیز از سال ۱۳۷۰ با ورود خدمات نوینی از جمله کارت های اعتباری، خودپردازها، پیامک و ... به مردم معرفی شد.

پس از آن با روی کار آمدن شبکه شتاب و اتصال کارت های بانکی، بانک های کشور و سپس افزایش دستگاه های خودپرداز و پایانه های فروشگاهی، بانکداری الکترونیک بیش از پیش در زندگی مردم نفوذ پیدا کرد و اکنون نیز به جزیی جدا نشدنی از زندگی روزمره شهروندان تبدیل شده است.

بانکداری الکترونیک به چند شاخه، کارتخوان های فروشگاهی (POS)، بانکداری اینترنتی، تلفن بانک، همراه بانک و دستگاه های خودپرداز (ATM) تقسیم می شود.