همزمان، نشت ارز از بازار رسمی به غیررسمی «اجتناب‌ناپذیر» خوانده می‌شود و در عین حال محمد اخباری مدعی است که بانک مرکزی نگاهی به بازار غیررسمی ندارد؛ یعنی نهادی که باید ستون ثبات باشد، عملاً چندنرخی بودن، رانت و بی‌ثباتی را به رسمیت می‌شناسد.

در مورد حذف ارز نیمایی هم اظهارات تازه، پر از تناقض است. مسئولان پیش‌تر تأکید می‌کردند حذف این نرخ، تأثیر تورمی قابل‌توجهی ندارد، اما اکنون خودِ مدیر اقتصادی بانک مرکزی می‌گوید این تصمیم به‌اندازه یک‌دهم مجموع عوامل تورم‌زا بر افزایش قیمت‌ها اثر داشته است. این یعنی حتی در خوشبینانه‌ترین حالت، باز هم مردم قربانی سیاست‌هایی شده‌اند که بدون مطالعه کافی اجرا شده‌اند.

در موضوع نرخ سود بانکی هم هیچ استراتژی مشخصی وجود ندارد. از یک سو می‌گویند توصیه به کاهش سود نداریم، از سوی دیگر هرگونه تصمیم را موکول به آینده‌ای نامعلوم کرده‌اند. این بلاتکلیفی، فقط نشان می‌دهد که بانک مرکزی در شرایطی گرفتار شده که دیگر نمی‌تواند تصمیم‌های مؤثر بگیرد؛ چراکه درگیر فشارهای بیرونی و ناترازی‌های ساختاری است.

واقعیت این است که بانک مرکزی، که باید لنگر ثبات و اعتماد در اقتصاد باشد، نه‌تنها از اجرای سیاست‌های بنیادی عقب‌نشینی کرده، بلکه حتی توان یا اراده‌ای برای شفاف‌سازی درباره گذشته ندارد. نه از سیاست‌های شکست‌خورده قبلی توضیح می‌دهد، نه برای اصلاح مسیر برنامه‌ روشنی دارد. فقط با تغییر واژگان، تلاش می‌کند واقعیت را بازتعریف کند؛ اما سفره‌ی مردم با تغییر واژه‌ها تغییر نمی‌کند.
بانک مرکزی اگر نمی‌خواهد پاسخ‌گوی وعده‌هایش باشد، دست‌کم مسئولیت سکوت‌هایش را بپذیرد. اقتصاد ایران بیش از هر چیز، قربانی همین تناقض‌ها و بی‌صداقتی‌هاست.