طرح جدید دولت برای مدیریت ناترازی انرژی، در ظاهر عادلانه به نظر می‌رسد؛ کسانی که بیش از حد مصرف کنند هزینه بیشتری بپردازند و کم‌مصرف‌ها پاداش دریافت کنند. اما این رویکرد، آدرس غلط دادن است و نمی‌تواند راه‌حل ریشه‌ای باشد.

مصرف برق خانوارها سهم اندکی از کل مصرف کشور را تشکیل می‌دهد. در مقابل، صنایع بزرگ بخش اصلی انرژی را می‌بلعند. تنها یک کارخانه فولاد بیش از هزار و ششصد مگاوات برق نیاز دارد؛ مصرفی که با چندین شهر کوچک برابری می‌کند. در چنین شرایطی، متهم کردن مردم به پرمصرفی، بی‌انصافی است و صورت مسئله را پاک می‌کند.

مشکل اصلی در جای دیگری است: نیروگاه‌های فرسوده، اتلاف گسترده در شبکه انتقال و کمبود سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های انرژی. اگر این مسائل حل نشود، هیچ جریمه و پاداشی نمی‌تواند ناترازی را برطرف کند.

راه‌حل واقعی باید بر اصلاح ساختار تولید و مدیریت صنایع پرمصرف متمرکز باشد. توسعه نیروگاه‌ها، بهره‌گیری از انرژی‌های تجدیدپذیر و بازسازی شبکه انتقال، مسیر درست رفع بحران است. تا زمانی که نگاه دولت از «مردم‌محور بودن مشکل» به سمت «ساختارمحور بودن مشکل» تغییر نکند، ناترازی ادامه خواهد داشت و اعتماد عمومی نیز آسیب خواهد دید.