به گزارش دیوان اقتصاد به نقل از ایبِنا، با تغییر شیوه و رویکرد سیستم بانکداری در دنیا دیگر لزومی به مراجعه به شعب برای دریافت خدمات بانکی نیست و مشتریان می‌توانند تنها با یک کلیک وجه خود را منتقل و یا قبض خود را پرداخت کنند و یا ده‌ها خدمات دیگر را از طریق اپلیکیشین‌ها، اینترنت بانک‌ها و ... انجام دهند.

بر همین اساس، کانون بانک‌ها و موسسات اعتباری خصوصی با تهیه گزارش حاضر سعی کرده، کشورهای مختلف را گزینش و با مقایسه آمار شعب و متغیرهای مرتبط با آن، همانند تولید ناخالص داخلی کشور، نقدینگی، درآمد سرانه و ... را مورد بررسی قرار دهد.

از یک طرف ارتباط شعب با تولید کشور از آن جهت مورد ارزیابی قرار می‌گیرد که هر زمان تولید افزایش می‌یابد، زمینه ساز گسترش فعالیت‌های اقتصادی شده و می توان با تعداد شعب بیشتر ارائه خدمات بانکی را نیز افزایش داد.

از سوی دیگر افزایش نقدینگی نیز در کشور چنانچه به بخش مولد و اشتغالزا در داخل کشور سوق داده شود، افزایش تعداد شعب می تواند زمینه ساز جمع‌آوری بیشتر نقدینگی در جامعه و با جهت دادن آن در بخش‌های مولد و اشتغالزای اقتصادی کشور بتواند نقش مفید و ضد تورمی را در اقتصاد ایفا کند. 

به طوری که از بررسی حاضر می توان نتیجه گرفت، تعداد شعب از لحاظ حجم نقدینگی با سایر کشورها از تناسب لازم برخوردار است زیرا ایران در مقایسه با حجم نقدینگی در رتبه اول بین کشورهای مورد بررسی قرار دارد، اما از جهات زیر تناسب لازم را ندارد:

۱ - تعداد شعب بانکی با درآمد سرانه در مقایسه با دیگر کشورهای مورد بررسی مناسب نبوده و در رتبه ۱۰ قبل از عراق و افغانستان با فاصله زیاد قرار گرفته است.

۲- تعداد شعب بانکی در مقایسه با GDP (تولید ناخالص داخلی) نیز در رتبه ۱۰ قرار دارد که از وضعیت مناسبی برخوردار نیست و نشان دهنده آن است که حجم پول در گردش جامعه در بخش های مولد و اشتغالزای اقتصاد مصرف نشده است.

۳- تعداد شعب در ایران از لحاظ جمعیت به ازای هر یکصد هزار نفر در رتبه ۵ قرار دارد. ، لیکن این شاخص تعداد شعب نتوانسته است نقش اثرگذاری در جمع آوری نقدینگی و سوق دادن آن به بنگاه های تولیدی و اشتغالزای کشور داشته باشند.