واقعیت این است که:
:الف) گفتگوهای ایران و آمریکا، از این مرحله که چگونه باید انجام شود عبور کرده است؛ ایرادی هم ندارد که دو طرف بر یک «کنشِ دیپلماتیک» نام‌های متفاوتی بگذارند.
ب) مهم این است که روز‌شنبه که نمایندگان عالیرتبه ایران و آمریکا برای مذاکراتِ غیرمستقیم وارد اتاق «مذاکراتِ مستقیم» می‌شوند، یا جهت مذاکرات مستقیم به اتاق «مذاکراتِ غیرمستقیم» درمی‌آیند، گفتگوها طبق توافق قبلی پیش برود! خصوصا آنکه پس از انجام گفتگوها نیز طرفین حق دارند بگویند این مذاکرات به روش مستقیم و به صورت غیرمستقیم، یا برعکس، انجام گردیده است!
ج) مهم این است که هیئت‌ ایرانی اختیارات کافی برای مذاکره و برنامه دقیق برای تصمیم‌گیری را داشته باشد؛
د) مهم این است که هیئت ایرانی از خطای عدم دیدار روسای جمهور ایران و آمریکا، با میانجی‌گری مکرون در نیویورک، درس لازم را گرفته باشد؛
ه) مهم این است که طرفین برای مصاحبه مطبوعاتی، مشترک یا جدا، آمادگی داشته و هماهنگی‌های لازم را در حین مذاکرات به عمل آورند؛
و) مهم این است که تصویر ارائه شده از سوی ایران و آمریکا در روزشنبه، تصویر صلح و تفاهم و دوستی باشد، نه مخاصمه و جنگ؛و…چراکه پرزیدنت ترامپ، دنیا را به نظاره‌گری برای مذاکرات روزشنبه فراخوانده؛ و نخست وزیر اسرائیل را هم قانع کرده است تا در حل مشکل با ایران، حداقل تا به نتیجه رسیدن مذاکرات آمریکا و ایران، دیپلماسی را بر جنگ ترجیح دهد.ایران باید بیش از پیش هشیار باشد؛ شنبه آینده در ایران روز کارِ سرنوشت‌ساز است، و در اسرائیل روز سبت و استراحت!