به گزارش دیوان اقتصاد، کمال حسین‌پور در جلسه علنی امروز مجلس در نطق میان دستور خود گفت: اگر مرز برای کشور فرصت است، پس چرا ما فقط در جنگ، بمباران و ناامنی بوده و شریک اقتصادی مرز نیستیم؟ سردشت، تنها شهر قربانی سلاح‌های شیمیایی در تاریخ معاصر، هنوز صدای خردل در ریه‌های پیرمردانش می‌پیچد. این شهر هزاران شهید و جانباز شیمیایی داده و هنوز درد می‌کشد، اما دیده نمی‌شود. پیرانشهر و میرآباد گورستان بی‌نام مدافعانی هستند که با دستان خالی از خاک این سرزمین دفاع کردند. سهم مردم ما از مرز، تجارت نیست و تحمل است.

وی افزود: سوال اینجاست که چرا آتش جنگ و بوی خردل برای ما باشد اما نان مرز برای دیگران؟ چرا از این مرز میلیاردها تومان درآمد نصیب کشور می‌شود، اما نانی از آن سر سفره مردم سردشت، پیرانشهر و میرآباد نمی‌رسد؟ نه درمانی برای آنها وجود دارد، نه جاده‌ای در شهرشان و نه مدرسه‌ای برای فرزندانشان. مگر این خاک سهم ما نیست؟ مگر این مرز مرز ما نیست؟ پس چرا این مشکلات برای ماست اما درآمدها از آن دیگران است؟

نماینده پیرانشهر در مجلس بیان کرد: در چند سال اخیر، پدیده مهاجرت جوانان از پیرانشهر، سردشت و میرآباد به بحرانی اجتماعی تبدیل شده است. این مهاجرت، تصمیمی آگاهانه برای رشد نبود بلکه فریادی بی‌صدا از فقر، بیکاری و انسداد فرصت‌ها بود. روستای بیتوش سردشت تنها یکی از ده‌ها روستایی است که قربانی بی‌توجهی و تصمیمات غلط شده است. صدها جوان آن به دلیل بیکاری و محرومیت ناچار به ترک خانه و خاک خود شدند. امروز خانه‌های بیتوش چراغ ندارند نه به خاطر کمبود برق، بلکه به خاطر نبود جوانان.

وی افزود: مرز برای ما یک واژه نیست، ریشه، هویت و شغلی است که قرن‌ها نان ده‌ها هزار نفر را تأمین می‌کرد. با تصمیمات ناعادلانه و نابرابری، مرز بسته شد و معیشت قطع شد اما هیچ چیزی جایگزین ارائه نشد.

این نماینده مجلس در ادامه گفت: اگر تجارت مرزنشینی در برخی از مرزهای کشور با سازوکار مشخص فعال است، چرا در سردشت و میرآباد همان تجارت ممنوع تلقی می‌شود؟ آیا قانون در این سرزمین تابع موقعیت جغرافیایی است یا تابع نگاه تبعیض‌آمیز و سیاسی؟ چگونه ممکن است صدها نفر از اهالی رود در سایر مرزهای کشور بتوانند به تجارت مشغول باشند اما در سردشت از همین حق محروم بمانند؛ این جز تبعیض چه نام دارد؟ چنین تبعیضی با ذات مقدس نظام منافات دارد. ما درخواست بودجه نمی‌کنیم بلکه خواستار بازگرداندن مرزنشینی با ضوابط مشخص تحت نظارت دولت هستیم. این راه نجات این منطقه است؛ نه اعتبار می‌خواهد، نه وام، نه ردیف بودجه؛ فقط تصمیم و اراده می‌خواهد.

حسین‌پور اضافه کرد: مرزی که می‌تواند یکی از فرصت‌های بی‌بدیل برای دور زدن تحریم‌های ظالمانه باشد، امروز نیازمند توجه ویژه است. اقتصاد کشور در شرایطی قرار دارد که نمی‌توان با واژه‌های کلی از آن عبور کرد. معیشت مردم تحت فشار شدید تورم و نوسانات قرار دارد. قیمت‌ها هر روز تغییر می‌کند و قدرت خرید مردم روز به روز کاهش می‌یابد. حقوق فرهنگیان، کارگران و کارمندان با واقعیت بازار همخوانی ندارد و پاداش پایان خدمت فرهنگیان ماه‌ها به تأخیر می‌افتد.

به گفته وی، بیکاری همچنان یکی از مهم‌ترین عوامل نارضایتی جوانان است و ساماندهی کارکنان دولت که می‌توانست گامی در جهت عدالت اداری و اقتصادی باشد، در عمل به وعده‌ای بی‌سرانجام تبدیل شده است.

وی افزود: نظام بانکی کشور امروز نه تنها از وظایف اجتماعی خود فاصله گرفته، بلکه در حوزه حمایت از تولید عملاً در خلاف جهت حرکت می‌کند. به جای آنکه تسهیل‌گر ازدواج جوانان باشد به مانعی تأخیرآمیز تبدیل شده است. دامنه‌های سختگیرانه فرایندهای طاقت‌فرسا و بروکراسی بانکی، زندگی را به تجربه‌ای بن‌بست و دلسردکننده تبدیل کرده است. وام فرزندآوری که باید محرک رشد جمعیت باشد، امروز خود عامل تردید و پشیمانی خانواده‌ها شده است. سیاست‌های تشویقی وقتی با فقر و بدهی همراه شوند، دیگر کارکرد تشویق ندارند و عملاً به جان اعتماد عمومی آسیب می‌زنند.

حسین‌پور گفت: رهبر معظم انقلاب اسلامی شعار «سرمایه‌گذاری برای تولید» را نه به عنوان یک شعار بلکه به عنوان نقشه‌راه مطرح کردند. اما سوال اینجاست که بانک‌ها و نهادهای اقتصادی چه نسبتی با این راهبرد دارند؟ آیا بانک مرکزی و وزارت اقتصاد حتی یک برنامه عملیاتی برای تحقق این شعار ارائه داده‌اند؟ در شهرستان‌ها، شعب بانکی پشت سر هم صف کشیده‌اند، اما مردم برای دریافت ابتدایی‌ترین خدمات بانکی باید چندین کیلومتر را طی کنند آن هم با این جاده‌های خطرناک.