وزیر نفت با اعتمادبه‌نفسی چشمگیر از «فرصت‌های بی‌نظیر سرمایه‌گذاری» می‌گوید، در حالی که اعداد و ارقام چیز دیگری روایت می‌کنند؛ سقوط سود شرکت‌های پالایشی از ۹۳ همت به ۴۳ همت تنها یک نشانه از وضعیت بحرانی این صنعت است.

آنچه امروز به عنوان «جذابیت سرمایه‌گذاری» در قالب بیانیه‌ها، کمپین‌ها و سخنرانی‌های رسمی به نمایش گذاشته می‌شود، اگر بدون پشتوانه‌ی اصلاح ساختار، رفع تحریم‌ها و تضمین امنیت سرمایه‌گذاری باشد، چیزی جز یک ویترین زیبا با انبار خالی نیست. سرمایه‌گذار داخلی و خارجی هر دو به جای شعار، به دنبال عدد، امنیت، و بازگشت سرمایه‌اند؛ مفاهیمی که در اقتصاد فعلی ایران به‌شدت مخدوش‌اند.

با این حال، ماجرا فقط در انتقاد و افشاگری خلاصه نمی‌شود. در همین فضای پرابهام، نمایشگاه نفت امسال می‌تواند فرصتی باشد برای بازتعریف نقش روابط عمومی‌ها؛ آن‌ها اگر بخواهند صرفاً بوق تبلیغاتی بمانند، کمکی به حل بحران نخواهند کرد. اما اگر روایت‌گری را بر پایه صداقت، شفافیت و درک عمیق از بحران‌های درون‌زا و برون‌زا پی بگیرند، می‌توانند به دیپلماسی انرژی واقعی و احیای اعتماد عمومی و تخصصی کمک کنند.

حرکت‌هایی مانند کارزار «باج نمی‌دهم، افشا می‌کنم» از سوی صنایع پتروشیمی خلیج فارس، اگر از مرز شعار فراتر رود و به سازوکارهای بازدارنده واقعی و شفافیت نهادی منجر شود، می‌تواند یک گام رو به جلو تلقی شود. اما این مسیر نیازمند حمایت نهادی، رسانه‌های مسئول و اراده‌ای برای اصلاح واقعی است.

و سخن آخر اینکه ؛ صنعت نفت ایران در بزنگاه حساسی قرار دارد؛ یا باید با ریشه‌یابی مشکلات، مسیر اصلاحات عمیق را در پیش گیرد، یا همچنان در گرداب وعده‌ها و ویترین‌ها دست‌وپا بزند. نمایشگاه امسال می‌تواند صرفاً یک رویداد تشریفاتی دیگر باشد یا نقطه عزیمت به سوی بازسازی اعتماد و واقع‌گرایی؛ انتخاب با تصمیم‌سازان این صنعت است.