برخلاف برخی گمانه‌زنی‌ها، حل‌وفصل اختلافات میان تهران و واشنگتن نه تنها نیازمند زمان است، بلکه به اراده سیاسی، اعتمادسازی متقابل و پایبندی به تعهدات نیز وابسته است. گفت‌وگوهای مسقط ممکن است به کاهش سطح تنش‌ها کمک کند، اما رسیدن به توافقی پایدار، به‌ویژه در موضوعات پیچیده‌ای مانند برنامه هسته‌ای یا تحریم‌ها، فرآیندی بلندمدت خواهد بود.

از سوی دیگر، اقتصاد ایران سال‌هاست که با مشکلات ریشه‌ای و ساختاری مواجه است؛ از وابستگی به درآمدهای نفتی گرفته تا نبود سیاست‌گذاری منسجم، ضعف در حکمرانی اقتصادی، و کاهش سرمایه‌گذاری داخلی و خارجی. بنابراین، حتی اگر توافقی هم حاصل شود، بازگشت ثبات و بهبود شرایط اقتصادی تنها در صورت اصلاحات عمیق و پایدار در سیاست‌های داخلی ممکن خواهد بود.

بازار ارز و طلا نیز که اغلب به اخبار مذاکرات واکنش نشان می‌دهند، در حال حاضر در وضعیت «انتظار و تردید» به‌سر می‌برند. کاهش محدود نرخ ارز یا طلا در کوتاه‌مدت می‌تواند ناشی از جو روانی ناشی از مذاکره باشد، اما در غیاب سیگنال‌های جدی از توافق و تغییرات واقعی، این نوسانات گذرا خواهد بود و بازار دوباره به سمت نرخ‌های پیشین بازمی‌گردد.

واقعیت این است که هیچ توافقی، به‌تنهایی نمی‌تواند اقتصاد ایران را نجات دهد؛ اگرچه می‌تواند فرصتی برای تنفس ایجاد کند. آنچه می‌تواند این فرصت را به نقطه‌ی تحول بدل کند، اصلاح ساختارها، افزایش شفافیت، بهبود حکمرانی اقتصادی و اعتمادسازی در داخل کشور است. بدون این پیش‌نیازها، حتی بهترین توافق‌ها نیز در عمل، تأثیری محدود و ناپایدار خواهند داشت.