به گزارش دیوان اقتصاد به نقل از ایبِنا، بیمه عمر از دیدگاه حقوقی، قراردادی است که به موجب آن بیمه‌گر در مقابل دریافت حق‌بیمه از بیمه‌گذار متعهد می‌شود که در صورت فوت و یا حیات بیمه‌شده در زمان معینی مبلغی به عنوان سرمایه و یا مستمری به استفاده‌کننده (بیمه‌گذار یا شخص ثالث) تعیین شده از طرف او و یا وراث قانونی بپردازد.

خطر فوت در بیمه‌های عمر، به هر علت و شامل انواع بیماری‌ها و حوادث است و فقط هزینه‌های جنگ و خودکشی از آن مستثنی شده، تنها تحت ضوابط خاصی تحت پوشش قرار می‌گیرند.

هدف اساسی بیمه‌های عمر ایجاد، جمع آوری ذخایر مالی، سرمایه‌گزاری، کسب سود حاصله از سرمایه‌گزاری و نهایتاً ایفای تعهدات شرکت بیمه‌گر در قبال استفاده‌کنندگان است.

در بیمه‌های عمر، بیمه‌گذار با پرداخت حق بیمه معینی- به صورت ماهیانه، سالیانه یا یکجا-، مبلغ معینی را پس از پایان مدت بیمه دریافت خواهد کرد و در صورت فوت بیمه شده در طول مدت قرارداد، مبلغ مقرر به استفاده کنندگان تعلق می‌گیرد.

بیمه گذار می تواند از پایان سال دوم بیمه نامه عمر خود تا ۹۰ درصد اندوخته بیمه نامه خود را وام دریافت کند.

این وام نیازی به ضامن و وثیقه یا هرگونه مدرک دیگری ندارد و بیمه گذار پس از تسویه این وام، می تواند بار دیگر نسبت به دریافت وام از محل اندوخته بیمه نامه خود اقدام کند.

هرچند ترتیب استرداد وام از محل اندوخته بیمه عمر به طور توافقی و بین بیمه گذار و شرکت بیمه گر تعیین می شود اما در حال حاضر اکثر شرکت ها سود این وام را ۴ درصد تعیین کرده اند.