به گزارش ديوان اقتصاد، بانک آینده دیگر «بانک» نیست؛ بلکه فسیلِ سرمایه‌ای‌ست که از وام‌های بی‌صاحب و رانت‌های تضمین‌شده جان می‌گیرد. فرشاد راغفر در گفت‌وگو با ایلنا از ۵۰۰‌هزار میلیارد تومان زیان و ۳۰۰‌هزار میلیارد تومان بدهی سخن می‌گوید؛ رقمی که نه در حسابداری، که در سیاست توجیه می‌شود. به‌گفتهٔ او، پشتوانه این بدهی‌ها نه مردم، که نهادهای قدرت‌اند ـ همان‌هایی که وام می‌گیرند، اما بازنمی‌گردانند. در چنین نظمی، انحلال بانک فقط نشانه نیست، نشانهٔ نشانه است: اقتصاد از ریشه آلوده است؛ و با حفظ کانون‌های فساد، هیچ اصلاحی ممکن نیست.