به گزارش دیوان اقتصاد، صحنه‌ی واقعی بورس امروز را اگر به زبان اقتصادی بخواهیم توصیف کنیم، باید گفت در قفسه‌ای از “صندوق‌های درآمد ثابت شناور” خلاصه شده است. اغلب سرمایه‌گذاران به آن‌ها پناه برده‌اند؛

ساختارهایی شبیه حساب بانکی با سودی زیر پنج درصد، که به‌جای پویایی بازار، ایستایی مالی را نهادینه کرده‌اند. این نرخ‌ها عملاً شاخصی از بی‌تحرکی عمومی‌اند.

بر اساس اين گزارش،بورس عملاً در حالت انتظار تمدیدشده به سر می‌برد. انتظار برای آن‌که از بیرون چیزی تغییر کند: یا سیاستی پولی از سوی بانک مرکزی فعال شود، یا انقباض بودجه‌ای کمی نرم‌تر گردد. اما این انتظار خود، به موتور بی‌حرکتی تبدیل شده است؛ انتظارِ جمعی که نه به سمت اصلاح ساختاری می‌رود، نه به سمت فروپاشی صریح. در چنین وضعی، بازار سرمایه تبدیل شده به یک دیوار شیشه‌ای میان دولت و نقدینگی؛ هر دو طرف همدیگر را می‌بینند، ولی نمی‌توانند لمس کنند.
بر اين اساس،از دید مفهومی، این شرایط محصول سه انجماد هم‌زمان است:

١-انجماد معاملاتی: حجم واقعی نقدینگی در گردش به زیر حتی شاخص‌های بحران رسیده، نمادها بی‌رمق و دفاتر کارگزاری‌ها خالی از انگیزه‌اند.

٢-انجماد روانی: ذهن سرمایه‌گذاران دچار ترس طولانی‌مدت است؛ کسی ریسک جدید نمی‌پذیرد، حتی صندوق‌ها برای جذب سپرده‌های جدید تلاش خاصی نمی‌کنند.

٣-انجماد نهادی: سکوت سازمانی در برابر سقوط حجم‌ها، عدم سیاست حمایتی، و تبدیل نهادهای ناظر به مجریان صرفِ مقررات تکراری.

در مجموع، بورس اکنون بیش از آن‌که «بازار» باشد، به موضوع اقتصادیِ اداری تبدیل شده؛ جایی که مقررات جاری‌اند اما حیات از آن رخت بربسته. این حالت اگر ادامه یابد، نتیجه‌اش بازتعریف بنیاد بازار سرمایه خواهد بود: جایی که سود، شناور اما بسیار کم، به معیار جدید پایداری تبدیل می‌شود، و ریسک، به واژه‌ای فراموش‌شده در زبان مالی ایران
بدل می‌گردد.

گفتنی است، این وضعیت دقیقاً همان لحظه‌ای‌ست که اقتصاد، به‌ظاهر آرام ولی دروناً ورشکسته است ــ سکوتی که از جنس ثبات نیست، از جنس بی‌حرکتی است. همین سکوت است که بورس را از مکانی برای تصمیم، به تابلویی برای نمایش تبدیل کرده؛ تابلویی روشن در ظاهر، اما خاموش در معنا.