به گزارش دیوان اقتصاد؛ این در حالی است که در شرایطی که چالش‌های انرژی و آب هر روز پیچیده‌تر می‌شود و انتظار طبیعی جامعه این است که سیاست‌گذاری‌ها با مشارکت متخصصان، شفافیت بیشتر و برنامه‌های قابل پیش‌بینی همراه باشد.

بر همین اساس تنها از طریق گفت‌وگو، برنامه‌ریزی دقیق و بهره‌گیری از راه‌حل‌های علمی می‌توان اعتماد عمومی را تقویت کرد و از تصمیم‌های ناگهانی و پرهزینه جلوگیری کرد.

در دنیای امروز، دولت‌ها برای مواجهه با بحران‌ها از تشویق، اصلاح ساختار و نوآوری بهره می‌گیرند. اما هنگامی که  به جای این راهکارها، ابزار تنبیه انتخاب می‌شود، یعنی نه برنامه‌ای برای مدیریت پایدار وجود دارد، نه ساختارها اصلاح شده‌اند و نه سرمایه‌گذاری بلندمدتی صورت گرفته است.

قطع برق نه مدیریت است و نه سیاست‌گذاری؛ بلکه نشانه‌ای از کمبود راه‌حل واقعی است.

در شرایطی که راه‌حل‌های پایدار در تصمیم‌گیری جایگاهی ندارند، راه‌های آسان اما مخرب جای آنها را می‌گیرد. تنبیه همیشه ساده‌تر از اصلاح است، اما عوارض آن بسیار سنگین‌تر است.

اگر مدیریتی توان ارائه‌ برنامه نداشته باشد، طبیعی است که به کوتاه‌ترین و خشن‌ترین مسیر پناه ببرد. اما جامعه‌ی امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند شفافیت، برنامه‌ریزی و احترام به حقوق شهروندان است، نه مدیریت با کلید قطع‌وبرق.

اما آینده می‌تواند متفاوت باشد، اگر تصمیم‌گیران با شفافیت و تدبیر، مسیر توسعه پایدار را در پیش گیرند و به جای راه‌حل‌های موقتی، به اصلاح ساختارها و سرمایه‌گذاری بلندمدت توجه کنند.

جامعه انتظار دارد مدیریت، نه از سر ناچاری بلکه با مسئولیت‌پذیری و احترام به حقوق مردم، به چالش‌ها پاسخ دهد.