به گزارش دیوان اقتصاد به نقل از ایرنا، پروانه مافی در یادداشتی عنوان کرد:دارا بودن نگاه آینده نگرانه و رویکرد مبتنی بر افزایش تاب آوری، منجر شده تا کشوری همچون ژاپن که به دلیل وقوع زمین لرزه های شدید و متعدد به کشوری خطرناک مبدل شده است، تلفات جانی و خسارات مالی اش به طور قابل توجهی کاهش یابد. در ژاپن سالانه حدود 1500 زمین لرزه با شدت های مختلف اتفاق می افتد و این امر اجتناب ناپذیر است، به همین دلیل لازم بود تا آمادگی در مقابل این پدیده طبیعی و بهبود زیر ساخت های درمانی و امدادی برای مواجهه با زمین لرزه های متعدد، بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد. نتیجه اتخاذ رویکرد تاب آورانه در کشور ژاپن را در آمار منتشر شده در خصوص تعداد کشته شدگان(9 نفر) در زمین لرزه ای در جنوب غرب ژاپن (در سال 1395 ) که به بزرگی 7 و 6.4 ریشتر بوده است، می توان مشاهده نمود.
با وجود اینکه موفقیت رویکرد مبتنی بر افزایش تاب آوری و کاهش تلفات جانی و خسارت های مالی ناشی از اتخاذ چنین رویکردی در کشورهای زلزله خیز جهان به اثبات رسیده است، حال سوال اینجاست که در کشوری همچون ایران با تمرکز بیشترین جمعیت شهرهای پرلرزه بر روی گسل های فعال( به طوریکه بر اساس پژوهش های وزارت مسکن و شهرسازی در طرح کالبد ملی، 50 درصد از جمعیت شهرنشین کشور در پهنه هایی زندگی می کنند که دارای بیشترین خطر زلزله خیزی است)، چرا نباید دیدگاه بحران محوری جای خود را به رویکرد مبتنی بر افزایش تاب آوری دهد؟ پاسخ این سوال خسارات جانی و مالی ناشی از وقوع زلزله های فاجعه بار رودبار، منجیل، بم و اکنون نیز کرمانشاه را یاد آوری می کند و در این جاست که همگی سکوت کرده و تنها افسوس غفلت هایی را خواهیم خورد که ما را محکوم به پرداخت هزینه های مالی، اجتماعی و روانی هنگفتی برای جبران خسارت های ناشی از چنین حوادثی کرده است و خواهد کرد.
شاید در ظاهر، هزینه های افزایش تاب آوری در شهرهای ایران بسیار هنگفت و قابل توجه باشد و عددی چند هزار میلیاردی را به ذهن ها آورد، اما اگر با ژرف نگری به خسارات ناشی از حوادث طبیعی همچون سیل و زلزله بنگریم بدون شک متوجه این نکته خواهیم شد که هزینه های روانی افرادی که در این حوادث آسیب دیده اند، به قدری بالا و غیر قابل محاسبه می باشد که با قطعیت بالایی می توان ادعا نمود که اثرات چنین فجایعی را در نسل های بعدی نیز مشاهده خواهیم کرد. این واقعیت تلخ بدان معناست که تغییر دیدگاه بحران محوری به سمت دیدگاه مبتنی بر افزایش تاب آوری تنها یک نیاز نیست، بلکه با وجود هزینه های انسانی و جانی سالهای اخیر باید ادعا کرد که برخورداری از چنین رویکردی یک امر حیاتی برای شهرهای کشورمان به حساب می آید.
با امید به آنکه زلزله کرمانشاه، آخرین تجربه تلخ مردم شریف ایران و هشداری برای تمامی مسئولین و مدیران شهری و کشوری در خصوص ضرورت افزایش تاب آوری شهرهای ایران(هرچند با صرف هزینه ای هنگفت) باشد.